Bitkisel ve hayvansal ürünlerin üretilmesi, kalite ve verimlerin yükseltilmesi, uygun koşullarda korunması, işlenip değerlendirilmesi ve pazarlanması faaliyetlerinin tümü tarım olarak tanımlanır. Dağların kıyıdan itibaren başlamasına, eğimli ve engebeli araziye rağmen; ulaşım güçlüğü ve sermaye azlığı nedeni ile başta sanayi olmak üzere diğer sektörler yeterince gelişemediği için ve iklim koşulları ticari değeri yüksek  fındık üretimine imkan sağladığı için tarım Giresun ekonomisinin temelini oluşturmaktadır.

Giresun sınırları içerisinde en fazla tarım alanı, ilin en geniş yüz ölçümüne sahip ilçesi olan Şebinkarahisar’da bulunmaktadır. Şebinkarahisar’ı sırasıyla Merkez ilçe, Tirebolu ve Bulancak İlçeleri izlemektedir.  

Fındık Tarımı

Dünya fındık üretiminde il sırada yer alan ülkemizde fındık tarımı yapılan alanlar genel olarak üç bölgeye ayrılır. Artvin, Rize, Trabzon, Giresun ve Ordu illerinin sahil kesimleri “birinci standart bölge”, Samsun- Kocaeli arasında kalan sahil kesimi “ikinci standart bölge”  diğer iller ise “çerezlik bölge” olarak adlandırılır. Ülke fındık üretim alanlarının %16,8’ine sahip olan; ülke fındık üretiminin %14.8’ini sağlayan Giresun, birinci standart bölgede yer alır. İkinci standart bölgeye göre burada bahçeler daha yaşlı ve daha düzensizdir. Fındık verimi daha azdır. Arazi eğimli ve engebeli olduğu için hasat maliyeti daha fazladır. Ancak fındık kalitesi daha yüksektir.

Meyvecilik

Giresun ilinde, ülkemizde yetişen meyve türlerinin hemen hemen hepsini yetiştirmek mümkündür. İlde bu potansiyelin değerlendirilemediği, meyve ağaçlarının genelde dağınık olduğu, üretimin aile ihtiyaçlarını karşılamak için yapıldığı, ihtiyaç fazlasının ise yerel pazarlarda satışa sunulduğu gözlemlenmektedir. Kivi, kiraz, ceviz, elma ve mandalina ilde üretimi önem taşıyan başlıca meyve türleridir.

Ülke genelinde olduğu gibi Giresun’da da kivi üretimi 1980’lerin sonlarında başlamıştır. Yöre insanlarını fındığa oranla verimi daha fazla, hasat gideri daha az olana kiviye yönlendirmek güç olmaktadır. Çünkü yöre halkının kivi üretimine ilişkin bilgisi kısıtlıdır. Kivinin bakımı daha zahmetlidir, daha hassas bir bitkidir. Fındık ise depolanabilmekte ve ihtiyaç duyulduğu an paraya çevrilebilmektedir. Buna rağmen Giresun  kivide hem üretim alanı hem de üretim miktarı bakımından Yalova, Rize ve Ordu’dan sonra yer almaktadır. Kivi yetiştiriciliğinin önem kazandığı ilçelerde kivi tarımını yaygınlaştırmak adına üretici birlikleri kurulmakta, soğuk hava depoları inşa edilmektedir.

Giresun’da üzerinde durulması gereken meyve türlerinden birisi de cevizdir. İlde ceviz daha çok Şebinkarahisar ve Çamoluk ilçelerinde üretilmektedir. Giresun fındığı, Malatya kayısısı, Gaziantep fıstığı, Diyarbakır karpuzu gibi “Şebin cevizi” de marka haline gelebilecek, “coğrafi işaret” olarak tescil edilebilecek özelliktedir.

Kirazın anavatanı olan Giresun’da kiraz üretimi oldukça düşüktür. Kiraz tarımında Şebinkarahisar ilçesi önde gelmekte, onu Çamoluk ilçesi izlemektedir.  İl ticaretinde önemli bir yere sahip olmayan kirazın yörede turşusu kavrulmakta, kavurması yapılmakta, böylece Ülkemizin diğer kesimlerinde rastlanılması zor farklı lezzetler oluşturulmaktadır.

Giresun’da mandalina üretimi de yapılmaktadır. Mandalinanın üretim alanı ve üretim miktarı çok azdır. Akdeniz ikliminin etkili olduğu alanlarda yetişen bu ürünün Giresun’da üretilebiliyor olması iktisadi açıdan olmasa da coğrafi açıdan önemlidir.

Sebzecilik

Giresun’da sebzecilik fazla gelişmemiştir. Üretim, evlerin önündeki küçük bahçelerde, aile ihtiyacını karşılamak ve ihtiyaç fazlasını yerel pazarlarda satışa sunmak amacı ile yapılmaktadır. Kıyıdaki ilçeler de sebzecilik, iç kesimlerdeki ilçelere göre daha yaygındır. kışların ılık geçmesi seracılık açısından önemli bir potansiyel oluşturmaktadır.
İlde yaygın olarak üretilen sebzeler ; karalahana, patates, fasulye ve domatestir.

Tahıl Üretimi

Giresun’da tahıllar içerisinde daha çok buğday, arpa ve mısır üretilmektedir. Ancak verimleri ülke ekonomisinin altındadır. Üretim alanı en geniş olan ve en çok üretilen tahıl türü buğdaydır. Daha çok ekmek yapımında kullanılan buğday, ilde Şebinkarahisar, Dereli Alucra ve Çamoluk ilçelerinde üretilmektedir. Ancak yapılan üretim il ihtiyacını karşılamaktan uzaktır.

HAYVANCILIK

Ürünleri, ve güçleri ile insanlara yararlı olan evcil hayvanların bakımını, beslenmesini, üretimini ve yetiştirilmesini kapsayan tarım kolu olan hayvancılık, yöre halkının önemli uğraşı alanlarından biri olmuştur.  Giresun’da düz arazinin azlığı, soğuk dönemin kısalığı, gür bitki örtüsü, bol su kaynakları, sanayinin gelişmemiş olması, ulaşım ağının yetersiz oluşu gibi faktörler nedeniyle eskiden beri hayvancılık yöre halkının önemli uğraşı alanlarından biri olmuştur. Sahil kenarında fındık, iç kesimde tahıl  tarımından sonra en yaygın ekonomik faaliyet olan hayvancılık, ne yazık ki 1980 sonrasında gerilemeye, önem kaybetmeye başlamıştır.

Büyükbaş ve küçükbaş hayvancılığın yanısıra kümes hayvancılığı, arıcılık ve balıkçılık yapılmaktadır. Giresun, ülkenin 81 ili içerisinde kovan sayısı ve bal üretimi bakımından 17. sırada yer almaktadır.

Giresun’da dağların kıyıdan itibaren yükseliyor olması, tarım, sanayi gibi ekonomik faaliyetlerin gelişmesini  engellemiştir. Buna karşılık Karadeniz’deki balık varlığı, balıkçılığın tarım ve hayvancılık açısından ölü sezonda yapılıyor olması gibi faktörler, balıkçılığın yöre halkı için önemli bir uğraş alanı olmasını sağlamıştır.

ORMANCILIK

Orman varlığında başta nem ve yağış olmak üzere daha çok doğal çevre koşulları etkilidir. Giresun orman oluşumu açısından uygun doğal çevre koşullarına sahiptir. Bu sebepledir ki tarih boyunca süren kullanıma, tacizlere, tahribe rağmen ilin halen yaklaşık olarak 253445 hektarı ormanlarla kaplıdır ve  il, ülkenin 81 ili içerisinde orman alanı bakımından 29. sırada yer almaktadır.  Giresun ilinin ise yaklaşık %35’i ormanlarla kaplıdır.  İl bu yönüyle orman bakımından zengin olarak kabul edilebilir. Ülke genelinde yayılış alanı dar olan türlerin, Giresun ormanlarında yaygın olarak görülmesi Giresun Ormanlarını önemli kılmaktadır.